“Χωρίς τελειωμό η καταστροφή των ακτών μας”
Γράφει η Δρ Ξένια Ι. Λοϊζίδου, Πολιτικός Μηχανικός/ Ακτομηχανικός
Κεντρική φωτογραφία Ανδρέας Ευλαβής
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες με τις πρώτες φουρτούνες, επικρατεί ένας πανικός για την παράκτια διάβρωση. Ένας πανικός-άλλοθι για να αρχίσουν τα «αιτήματα» για κυματοθραύστες, για σκληρά παράκτια έργα. Η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός, υπάρχει αύξηση τόσο της έντασης όσο και της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, δηλαδή: ναι, έχουμε μεγαλύτερες φουρτούνες. Όμως τα μεγάλα προβλήματα στις ακτές μας προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη επέμβαση του ανθρώπου πάνω σε αυτές.
1. Η ζώνη προστασίας της παραλίας δεν είναι θεωρητική ανάγκη. Το κύμα χρειάζεται ελεύθερη ακτή για να εκτονώσει την ενέργειά του και να μην διαβρώνει. Σε ολόκληρη την παράκτια ζώνη της Κύπρου υπάρχουν πολλά, πάμπολλα, χτίσματα ΕΝΤΟΣ της ζώνης προστασίας της παραλίας, ενώ άλλα χτίζονται ακόμα και τώρα (πχ στην περιοχή ΣΟΔΑΠ στην Πάφο). Είναι αναμενόμενο αυτά τα κτίσματα να καταστρέφονται από τις φουρτούνες. Δεν καταλαβαίνω γιατί ξαφνιαζόμαστε!
2. Κυματοθραύστες και βαριά έργα παντού: στην Κύπρο υπάρχει μια εμμονή με τα βαρέως τύπου έργα. Όλοι τα θέλουν. Όλοι τα ζητούν και κατασκευάζονται αφειδώς σε όλες τις ακτές μας.
Οι κυματοθραύστες μπορεί να μαζεύουν άμμο στις περιοχές μπροστά τους (ενίοτε και φύκια και κολοβακτηρίδια και ρύπους), αλλά οι κυματοθραύστες και όλα τα βαριά έργα προκαλούν διάβρωση στις παρακείμενες ακτές.
Κάνουμε την πρώτη κατασκευή, τη βαφτίζουμε «πιλοτική δράση» (όπως έγινε στην Πόλη της Χρυσοχούς) και απλώς μεταφέρεται δίπλα το πρόβλημα, και μετά αρχίζει η αλυσίδα της κατασκευής κυματοθραυστών, και κατεβάζουμε τα βουνά από τους πολύτιμους ασβεστόλιθούς μας, καταστρέφουμε φαράγγια και δάση (δες Ανδρολύκου), για να εξασφαλίσουμε αυτό το λατομικό υλικό. (Ουδέποτε η καινοτομία και η έρευνα αυτού του τόπου ασχολήθηκαν με την κατασκευή ογκολίθων από οικοδομικά μπάζα. Πολλά τα λατομικά λεφτά).
Καταστρέφουμε λοιπόν βουνά και φαράγγια, κουβαλάμε τους πολύτιμους ασβεστόλιθους στις ακτές, τους πετούμε στη θάλασσα, και φτιάχνουμε κυματοθραύστες προσπαθώντας να λύσουμε ένα πρόβλημα που απλώς πάει παραδίπλα. Και πιο δίπλα. Και απέναντι. Και η αλυσίδα της καταστροφής δεν έχει τελειωμό. Και μετά έρχονται και άλλα αιτήματα και πάμε με νέες αλυσίδες κυματοθραυστών, όπως οι χτεσινές ανακοινώσεις των Δημοσίων Έργων για 9 επιπλέον κυματοθραύστες στα Περβόλια και 7 στην Ορόκλινη, έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ (μήπως θα αντληθούν οι πόροι από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής; Έτσι, για να δούμε πόση στρέβλωση αντέχει αυτός ο τόπος).
Είναι πολλά τα λεφτά στην παράκτια ζώνη. Γι’ αυτό την εκμεταλλευόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως. Γι’ αυτό χτίζουμε πάνω στην άμμο, μέσα στο κύμα, και όταν η φουρτούνα τα παρασύρει, κλαίμε και φωνάζουμε και ζητάμε αποζημιώσεις και ζητάμε έργα και μας ξαφνιάζει η διάβρωση και ανακαλύπτουμε την κλιματική αλλαγή. Και ζητάμε κι άλλους κυματοθραύστες και καταστρέφουμε κι άλλα βουνά. Υποκρισία.
Προσωπικά φωνάζω από το 1993. Αρθρογραφώ, συμμετέχω σε επιτροπές, κάνω εθελοντισμό. Οι επιπτώσεις μιας παράκτιας κατασκευής εντός της ενεργού ζώνης του κύματος μπορούν να προβλεφθούν, και έχουν προβλεφθεί. Αλλά το τραγικό με την ακτομηχανική είναι ότι οι επιπτώσεις αυτές φαίνονται πολλά χρόνια μετά. Όσα χρόνια μπορεί να αντέξει η κάθε ακτή, πριν καταρρεύσει, πριν χάσει εντελώς την δυναμική της ισορροπία. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε πόσο έχουμε ασελγήσει επί των ακτών μας. Αυτός ο πολύτιμος φυσικός μας πόρος βρίσκεται σε κίνδυνο, σε ανεπάρκεια. Όχι από την κλιματική αλλαγή. Αλλά από την αδηφάγο κερδοσκοπία και την απύθμενη άγνοια. Να σώσουμε ότι σώζεται πλέον, αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλά πώς;
Σχετικά άρθρα:
.
